Het nomadenleven in Mongolië #2

Goedemiddag allemaal,

In het verhaal van afgelopen week begaven wij ons in de middle-of-nowhere in centraal Mongolië. Bij de prachtige Orkhon watervallen leerden wij leven als echte Mongoolse nomaden. De volgende dag stond er weer een lange tocht voor de boeg.

Zaterdag 13 augustus legden we dezelfde weg af als de dag ervoor. De Mongoolse zandduinen zouden de eindbestemming van de dag zijn. Voor we daar waren moesten wij eerst opnieuw langs de vele stenen, door de diepe plassen en vooral niet over de weg. Na 70 kilometer en 5 uur rijden bevonden wij ons weer in de beschaafde wereld, in hoeverre dat mogelijk is in Mongolië. De 90 kilometers die volgden gingen een stuk sneller. Onze lunch hebben wij doorgebracht in de prachtige wildernis van Mongolië. We gingen picknicken op een prachtige plek aan een rivier!

Na de lunch zijn we gauw doorgereden. Bij aankomst bij de zandduinen zagen we, zoals je zou verwachten, ongelooflijk veel zand. Dit was niet bijzonder, maar de steppe, die wij ondertussen al voor enkele honderden kilometers hadden gezien, lagen direct naast de duinen. Dit gaf een indrukwekkend beeld; de duinen lijken alsof ze uit het niks komen, maar zijn toch een natuurlijk fenomeen. De Mongoolse zandduinen zijn bijna 300 kilometer lang, afkomstig uit de Gobi woestijn in het zuiden van Mongolië. Nadat we onze spullen in onze Ger hadden gelegd gingen wij de duinen bewonderen met behulp van een bijzonder voertuig: een kameel!

De Mongoolse man die de kamelen kwam brengen had iets vertraging, en toen hij eenmaal bij ons was bleek waarom. Één van de kamelen had net een jonkie gekregen, en moeder had niet het idee om de pasgeboren kameel alleen te laten. Uiteindelijk hadden mama en zoon afscheid genomen en waren wij er klaar voor om een stuk tussen de bulten van de dieren te rijden. De Mongoolse cultuur was duidelijk bij het verdelen van de dieren. Jan moest op de grote mannetjes kameel, en Shewa op de kleinere moeder. Jan kreeg ook een touw in zijn handen gedrukt, waarmee hij Shewa haar kameel (tijdens de reis waren dit Bert en Ernie) meenam. Rijden op een kameel voelt vreemd aan. De dieren ogen nogal traag, en zo voelt het ook als je op een kameel zit. Toen we vanuit de duinen weer met de kamelen richting de Ger liepen zag mama (Ernie) haar kleine weer. Dit maakte zij duidelijk met een oerkreet in Jan zijn oor. Jan schrok zich een ongeluk, Shewa vond dit erg grappig. We waren precies op tijd klaar met de dieren, want achterons zagen wij in de verte al enkele donderwolken.

 

De donderwolken vertraagden onze maaltijd, maar gaven wel een prachtige lichtshow. Toch moesten wij de enorme regenbui even trotseren, omdat de Ger aan de bovenkant dichtgemaakt moest worden. Hier zit normaal een gat, zodat je frisse lucht hebt in je woning. De hoosbui trok snel weer over, zodat wij konden gaan eten. Vandaag  stond er een Mongoolse BBQ op het programma. Samen met de eigenaresse van de Gers had Takkie enorme lappen vlees op de Mongoolse BBQ gegooid. De stukken vlees werden niet gebakken, maar gestoomd. Erg lekker! Samen met de driver en Takkie hebben we deze maaltijd in onze Ger opgegeten. Het was een ‘sharing-diner’ zoals Takkie dit noemde.

In deze Ger hadden we helaas geen licht. Dus toen het eenmaal donker werd, zijn we gaan slapen. De volgende dag werden we wakker gemaakt door een koor geiten. De geiten waren van de familie waar wij verbleven en hadden zich s’ nachts verplaatst naar onze Ger. De geiten in de ochtendzon zorgde voor mooie foto’s:

Takkie vertelde ons dat we vandaag nomadenfamilies zouden bezoeken om hun dagelijkse leven te zien. Deels hebben we dit al gezien bij onze verblijven, maar dit zijn toch ‘guest houses’. Het is een familie dat een Ger voor toeristen beschikbaar heeft gesteld. De families die wij vandaag zouden bezoeken waren ‘normale’ families die gewoon aan het werk waren. Voordat we de weg op gingen hebben we nog even een bezoekje gebracht aan de zandduinen. Omdat het de avond ervoor zo regende, hebben we eigenlijk niet de kans gehad om te voet de zandduinen te trotseren. Daar kregen we nu de gelegenheid voor. We waren vroeg in de ochtend waardoor er nog niemand was. 

Eenmaal onderweg vroeg ik aan Takkie of zij de familie waar wij naartoe gingen kende. “Nee”, zei ze op een nonchalante toon. Wij dachten misschien is het wel een kennis van de driver, het zal wel goed zijn. Vervolgens vroeg ik of de familie wist dat wij kwamen. “Nee”, zei Takkie weer op een nonchalante toon. Wij moesten hier best wel om lachen. In Mongolië is het normaal om even aan te waaien en wat paardenmelk te drinken of noodles mee te eten. Zo kwamen we bij een Ger aan die geen paardenmelk had. Takkie liet ons weten weer in te stappen. Dus HUP, naar de volgende Ger. Deze familie had een groep met paarden, dus genoeg paardenmelk. We kwamen bij de Ger binnen en mochten op de beste plek zitten. De familie verwelkomde ons met warme koeienmelk, paardenmelk, cream, droge toast en gedroogde yoghurt. Deze producten horen bij de Mongoolse cultuur. Het was interessant om te zien hoe deze familie in de Ger leefde. Er was een boeddhistisch altaar met foto’s van de familie. Dit is een speciaal plekje in de Ger. Verder liep er een kat die achter de muizen aanzat, stonden er twee bedden en waren de vrouwen van de familie overal bezig met melk. We hebben hier niet zoveel foto’s van gemaakt. Voor die mensen is het hun persoonlijke leven, hun eigen huis. Zij waren al zo gastvrij dat we binnen mochten komen. Om dan overal met een camera rond te snuffelen voelde ook een beetje gek.

Er werd ons verteld dat in deze periode van het jaar de paarden om de twee uur worden gemolken. We werden uitgenodigd om bij dit ritueel aanwezig te zijn. Ondertussen vroeg de gastvrouw of wij wilde blijven voor de lunch. Ze wilde graag handmade noodles voor ons maken. Dit konden wij natuurlijk niet afslaan! Wij gingen bij de paarden kijken, en zij ging voor ons koken.

Wat ons opviel is dat de paarden best hard worden aangepakt. De veulens worden erbij gehaald, zij mogen 1 seconde drinken waarna de familie snel gaat melken. De paarden staan best krap bij elkaar de hele dag in de zon. De veulens worden op een rijtje gezet, net een soort kleuterschool voor paarden. Haha.

We waren net één dag te laat om een geboorte van een veulentje te zien. Maar dit was ook een lief gezicht!

Tijdens het eten vertelde de familie dat zij een extra Ger aan het bouwen zijn. Dit was ook te zien, want de Ger werd naast hun eigen Ger gebouwd. Hun zoon gaat trouwen. Het is dan normaal dat de man zorgt voor het huis. De inboedel is zorg voor de vrouw. We hebben nog even gekletst over Mongoolse bruiloften. De broer van de gastheer kwam ook nog even langs om een kopje paardenmelk te drinken (wat trouwens erg zuur is!). Één gezellige boel dus. De mannen gingen weer aan het werk en daarna namen we afscheid. Ik had nog wat dropjes over van de heenreis. Deze hebben wij als bedankje aan de familie gegeven. Grappig om te zien dat ze iets eten wat ze helemaal niet kennen. Ze kijken er eerst een beetje verbaasd naar, dan stoppen ze het in hun mond. Ze vonden het smaken naar een medicinaal goedje.

Na 200 kilometer te hebben gereden kwamen we bij onze volgende guest house aan. De rest van de dag hebben we lekker rustig aan gedaan en de omgeving bewonderd. Er waren wat spelende kinderen vlakbij onze Ger.

Kleine kinderen hebben geen luier aan. Ze doen hun behoefte daarom ook gewoon overal op de grond. Gelukkig wordt het door moeder wel weggeschept. Nog een klein verschilletje met Nederland, haha.

We zijn alweer aangekomen bij 15 augustus. Op deze dag gingen we het Khustain National Park en Terelj National Park bezoeken.

Het Khustain National Park is een park waar de Przewalskipaarden in het wild leven. Het zijn de enige wilde paarden ter wereld. Hun oorsprong ligt in verschillende landen, waaronder in Nederland! In 1992 zijn de paarden overgebracht van Nederland naar Mongolië. Hier hadden de paarden meer ruimte en kon er een fokprogramma worden opgezet. Er leven 200 paarden in het park samen met nog heel veel andere soorten dieren.

Wij mochten door het park rijden opzoek naar de wilde paarden.  Onderweg vertelde Takkie dat het moeilijk is om de populatie van de paarden te vergroten. De winters zijn in Mongolië erg koud waardoor sommige veulens het niet overleven. Het water bevriest, en als er geen sneeuw ligt hebben de paarden geen water. Ook vertelde zij dat het nog best een opgave kan zijn om de paarden te vinden. Onderweg kwamen wij een auto tegen die vertelde dat ze de paarden niet eens gezien hadden. Na een paar kilometer rijden zagen we in de verte een paar kleine stipjes. We hebben de auto aan de kant gezet en we zijn gaan lopen. Het laatste stukje moesten we erg stil zijn zodat de paarden ons niet zouden horen. Het was gaaf om echte wilde paarden te zien.

Na de wilde paarden gezien te hebben zij we teruggekeerd om onze weg te vervolgen. Onderweg naar het Khustain park kwam Shewa erachter dat ze haar telefoon vergeten was bij het guest house…… Dit was een uur heen en een uur terug rijden. Voor Mongoolse begrippen valt deze afstand gelukkig nog mee. Gauw heen en weer gereden en de telefoon opgehaald. Daarna konden we onze weg vervolgen naar onze laatste bestemming: Terelj National Park! Hiervoor moesten we door de hoofdstad Ulaan Batar rijden. Wat een verschil met het platteland. Met een auto in de stad rijden is één en al chaos. Nutteloos inhalen, onnodig getoeter en veel te hard rijden omschrijft wel een beetje het verkeer. Enfin, snel doorgereden richting Terelj.

Terelj National Park ligt weer in een heel ander soort omgeving. Het is rots en bergachtig. Het ligt in een prachtige vallei zo’n 70 kilometer van Ulaanbatar af. Omdat dit dichtbij is vergeleken met de andere nationale parken, is dit park vrij toeristisch.

Het park is prachtig begroeid met dennenbomen en veel groen. Er zijn fascinerende rotsformaties waaronder de welbekende ‘Turtle Rock’. Deze rots was een stukje groter dan die we eerder hadden gezien.

 

Eenmaal aangekomen bij onze Ger hadden we onze spullen even gedumpt waarna wij gingen paardrijden. Paardrijden is zo’n omgeving was ook een mooie ervaring.

Na het paardrijden en onze maaltijd in en ‘opperger’, waar wij ons nog over de grootte hebben verbaasd, zijn we House MD gaan kijken. We hadden stroom! Lekker even relaxen dus.

De gesprekken met Takkie tussendoor zijn erg leuk. Wij vroegen haar of er scholen waren in dit gebied. “Nee”, zei ze vol overtuiging. “Ulaanbatar is hier maar 70 kilometer vandaan”. Het verbaasde haar een beetje dat wij dit vroegen. Wij moesten lachen, dit is namelijk ongeveer de afstand tussen Aalsmeer en Amersfoort. In Mongolië dus heel normaal!

De volgende dag was onze laatste dag. Het plan was om na het ontbijt naar Aryapala Monastery te gaan, een grot te bezoeken en een afscheidslunch te nuttigen. Dus zo gingen we, na ons ontbijt een stevige wandeling, op naar een mooie boeddhistische tempel. Met de nadruk op stevig, haha. Het is een bergachtig stuk van Mongolië. Dit zorgde ook wel voor mooie uitzichten onderweg.

Eenmaal aangekomen bij de ingang van het Aryapala Monastery kon ons bezoek beginnen. Er stonden onderweg veel borden aan de zijkant van de weg met uitspraken erop. Deze hebben te maken met het boeddhisme. Op een gegeven moment kwamen wij aan bij een rad waar je aan moest draaien. De wijzer stopte dan bij een nummer dat correspondeert met een bepaald bord. Dit was de spreuk die bij je hoorde. Zie hier onze ‘lucky numbers’.

Onderweg kom je veel boeddhistische gebruiken tegen. De tempel is bijvoorbeeld in de vorm van een olifant. De trappen zijn de slurf en de uitstekels van de tempel zijn de oren. Op de rotsen in de vallei zijn schilderingen gemaakt van bepaalde goden van het boeddhistische geloof. In de tempel deden wij onze schoenen uit en mochten wij een kijkje nemen in deze bijzonder tempel. Het boeddhisme is een prachtig geloof met veel verhalen en gewoontes. Nadat we gezegend waren door één van de monniken daar hebben we genoten van het uitzicht op de vallei.

Onze weg vervolgde zich naar een grot. Wij wisten niet precies wat we moesten verwachten. Eenmaal aangekomen bleek dat dit een grot was waar ten tijde van het communisme het boeddhisme werd nageleefd. De communisten hadden het boeddhisme verboden. In de grot waren de aanhangers stiekem bezig met het boeddhisme.

Ons laatste stukje in de auto bracht ons naar een Ger die omgetoverd was tot een soort restaurant. Deze mensen maakte ‘dumplings’ voor ons. Dit is bladerdeeg met vlees erin. De dumplings waren alleen wel erg vet. Je kon ze helemaal uitknijpen zoveel vet zat erin. Het smaakte op zich wel oké. Het was onze laatste lunch samen met de driver en Takkie dus we moesten hier toch even van genieten.

Na ons afscheid installeerde wij ons in het hostel. We hadden een privé badkamer en een groot, goed bed. Heerlijk! We zijn gaan lopen door de grote westerse stad waarna we lekker wat gingen eten. De volgende dag zou ik mijn camera mee nemen voor de mooie gebouwen en beelden die we onderweg tegenkwamen. Voldaan en verzadigd gingen wij de nacht in met ons heerlijke zachte bed. Helaas verliep deze nacht anders dan wij hadden gedacht. De Mongoolse gebruiken waren onze buikjes toch iets te veel geworden. De dag erna hebben we niks meer gezien dan alleen maar onze kamermuren en het toilet. We moesten snel beter worden omdat de volgende dag onze trein naar China vertrok waar we ons 30 uur moesten installeren. Tussen de misselijkheidbuien door hebben we veel geslapen. Helaas hebben we niks meegekregen van het uitgebreide ontbijtje wat het hostel voor ons klaar had staan. Ach, je leert elkaar goed kennen op zo’n soort reis. Het hoort er een beetje bij.

Enfin, de dag dat onze trein vertrok moesten we al vroeg klaarstaan. Er was nog even wat onduidelijkheid omdat de trein een uur later vertrok. Dit hebben we gecommuniceerd met onze reisorganisatie YourPlanet in Nederland die dit goed hebben opgelost. Met onze zwakke lichaampjes hebben we de trein zonder wc-onderbreking weten te halen. YES!

We deelden onze coupé met twee Argentijnse mensen die heel lief voor ons waren. Over deze avonturen lezen jullie in het volgende blog meer! Dan is China aan de beurt. Dit is ons laatste stukje van deze geweldige, bijzondere reis.

Liefs, Jan en Shewa