Het leven in de trein

Hoi allemaal,

Na even van de radar verdwenen te zijn is hier weer een nieuwe post! Ik schrijf dit verhaal vanuit een chalet naast het mooie Baikalmeer, daar later meer over.

We zijn net vier dagen in de trein geweest. Zoals jullie konden lezen in het vorige verhaal, was dit een afstand van 5000 kilometer. Het was een prachtige en bijzondere ervaring! Ik zal bij het begin beginnen.

Hoe zou het eruit zien? We waren zo benieuwd naar de trein! Na ongeveer een uur wachten konden we de trein in. We zijn steeds overal ruim op tijd wat zorgt voor een relaxte sfeer, dit is erg prettig 🙂 Eenmaal de trein ingestapt was het pittoresk. De coupé is ouderwets, piept en kraakt aan alle kanten. Dit maakt de ervaring nog specialer. De twee zitbanken en twee bedden staan dicht op elkaar. Er is genoeg ruimte voor onze backpacks.

Hier hebben wij vier dagen in gewoond! En het is ons goed bevallen. In de trein waren stopcontacten, deze waren wel bijna 24/7 bezet. Soms was dit even lastig. Eenmaal in de trein heb ik mijn telefoon niet echt meer nodig gehad. Jan heeft zijn telefoon wel een keer opgeladen omdat dit handig was voor de tijd. De tijd is de afgelopen dagen erg veranderd. We zijn door vijf tijdzones gegaan (Moskou+2 en Irkuutsk +7). Het bijzondere daaraan is dat je dat zo bewust meemaakt. In de trein leg je zelf de route af naar een kortere dag. Omdat je uit het raam kijkt en het voor je neus gebeurt, maakt dit het bijzonder.

De eerste dag maakte we kennis met een wat oudere groep mensen. Zij kwamen uit Polen. Één van deze mensen sprak Engels. Leuk om even een praatje te maken met mensen die dezelfde route, of een gedeelte hiervan, afleggen als jij. Tijdens de stops onderweg hebben we kennis gemaakt met de Russische vrouwtjes. Deze vrouwtjes verkopen eten dat ze zelf hebben gekweekt of gemaakt. Hierbij kun je denken aan bessen, frambozen, viskoekjes, appels, sinasappels etc.

Een bakje bessen kost 30 roebels. Dit is ongeveer 40 eurocent. De prijzen zijn hier voor ons als Nederlanders erg laag. Één euro is 74 roebels waard. Tijdens onze tours in zowel Sint Petersburg als Moskou lieten de gidsen ons weten dat de roebel gekelderd is. Vroeger kreeg je voor één euro 30 roebels, nu 74 roebels. Het leven is dus meer dan twee keer zo duur als de Russen naar andere eurolanden willen reizen. Voor ons als toeristen is het wel prettig, lekker goedkoop. We doen veel spelletjes en vermaken ons prima (Jan is erg fanatiek, maar wel lief hoor). We lezen boeken, puzzelen, kletsen, wandelen door de trein, eten, drinken en genieten van de uitzichten. Hierdoor gaat de tijd erg snel. De eerste dag hebben we noodles gegeten. Een smaak waar we aan gewend zijn geraakt! Hoewel, de tweede dag hadden we de restaurantcoupé ontdekt. Het eten was hier duurder dan normaal, maar voor ons alsnog prima. We hebben hier lekker geluncht. Dit smaakte, na een karig ontbijt van een paar sompige mini croissantjes, erg goed. Het was ook lekker koel in de restaurantcoupé, dit maakte het ook erg aangenaam om hier te zitten. In onze eigen coupé was het erg benauwd. Dit komt ook mede omdat het ouderwets is, er is geen airco! De raampjes kunnen maar een klein stukje open. In de restaurantcoupé ontmoet je ook andere reizigers. Hoewel zij erg slecht Engels spreken, is het toch leuk om met handen en voeten een praatje te maken.

De uitzichten waren veranderlijk maar altijd erg mooi! In het begin van onze reis waren er veel stedelijke uitzichten. Ook wel bos, maar toch nog veel industrieel. De tweede dag was er heel veel groen, heel mooi om te zien.
De derde dag waren er veel uitgestrekte landen. Veel kale vlaktes. Dit was ook erg mooi!
De vierde en laatste dag war er heel veel heuvels en bergen. De dorpjes waar de tijd heeft stil gestaan, bevinden zich tussen de bomen op de berg. Dit zorgde ook voor erg mooie plaatjes.

Wat veel land hebben we in die 5000 kilometer gezien, echt ongelofelijk. Rusland is zo’n groot en machtig land. Het verschil tussen stedelijk en dorps hebben we gezien en zo ook het verschil tussen arm en rijk. Veel mensen trekken toch naar de grote steden als Sint Petersburg en Moskou omdat hier het geld is. In de dorpjes leven de mensen vaak van hun eigen moestuin en hebben ze niet veel geld. Veel mensen in zulke dorpjes kunnen ook alleen de trein nemen als vervoersmiddel, wij zagen geen andere mogelijkheid om je te vervoeren. De wegen zijn erg slecht, en in de heuvels is het bijna onmogelijk om naar een ander dorpje te rijden. Soms zagen wij in de middle of nowhere een station met een trapje naar niks. Het trapje leidde naar een mega groot bos. Hoe kwam je op dit station terecht?

In de vier dagen dat we in de trein zaten, hebben we veel mensen zien komen en gaan. Ook mensen die om praktische redenen met de trein reizen. Mensen die naar een paar haltes de trein weer verlaten en mensen die een dag en een nacht in de trein blijven.

Wat we ook hebben ondervonden is dat de Russen van vis houden. Het is een delicatesse bij een biertje. Het is gedroogde vis die ze breken en in hun mond stoppen. Ze maken ook viskoekjes. Ik had een korrel geproefd van onze Poolse vrienden, maar jeetje.. Je moet er van houden! De geur die van de gerookte vis afkwam was in de ouderwetse trein ook niet erg aangenaam. Weer een reden om naar de restaurantcoupé te gaan, haha.

De nachten in de trein gingen steeds beter met uitzondering van de laatste. De bedjes zijn smal en je hoort allemaal geluiden van de trein. De eerste nacht is het even wennen, de tweede nacht ging het al veel beter en de derde nacht weer wat minder. Omdat de tijd zo veranderd en je eigenlijk niet meer weet in welke tijd je precies leeft, was het toch even stressen of je de goede tijd had aangehouden voor de juiste stop.

Gelukkig kwam onze Provodnika (dit is de mevrouw die je helpt en de wagon schoon houdt) ons in het Russisch 1,5 uur van tevoren wakker maken. Deze Provodnika praatte trouwens ook gewoon in het Russisch door, terwijl ze wist dat we er niks van begrepen, haha. Het is toch grappig omdat wij haar vragend aankijken en zij gewoon doorpraat en doorloopt als ze klaar is. Dit kan natuurlijk ook uit onzekerheid voortkomen. Ze kan zelfs waarschijnlijk geen woord Engels. Proberen om met handen en voeten te praten vind ze misschien eng, dus dan maar Russisch en onverstaanbaar. Ook een manier.

De laatste ochtend hebben we de bedden afgehaald en de spullen ingepakt. Toen we bij de goede halte waren uitgestapt, stond onze chauffeur Sergei al te wachten. Sergei legde ons gelijk uit hoe we de treinreis naar Ulaanbataar moesten maken. Ook hij sprak matig Engels, maar probeerde er wel wat van te maken. Hij wees tijden aan en kon met een paar woorden duidelijk maken wat hij bedoelde. Hij bracht ons naar het plaatsje Listvyanka. Dit is een plaatsje naast het Baikalmeer. Onze avonturen hier zullen morgen te lezen zijn!

Liefs, Jan en Shewa