Shewa van de Scheur

“The best surfer out there is the one having the most fun.” – Phil Edwards

Afgelopen zomer zijn mijn vriendin en ik gaan surfen in Mimizan, Frankrijk. Nu het hier in ons kikkerlandje zo koud is, denk ik daar nog regelmatig aan terug. De mooie blauwe golven op het strand en het vallen en opstaan tijdens de surflessen… het hoort er allemaal bij. De kick die je dan vervolgens krijgt als je (voor mijn idee) op een tsunami naar beneden valt en je eerste golf surft, is onbeschrijfelijk. Het is een soort verslaving, je denkt alleen maar: nog een keer, nog een keer, nog een keer! Ik kijk er daarom ook heel erg naar uit als de zon weer tevoorschijn komt, als ik het zand weer tussen mijn voeten voel en als het buitenleven weer begint.

Tijdens onze vakantie verbleven mijn vriendin en ik in de Pura Vida Lodge. Super plekje! Lieve mensen, mooie plek en goede sfeer. Zie het filmpje en droom even weg naar afgelopen zomer…

Klik op de link: Mimizan 2017

Idyllische stranden, prachtige vissen zien en heerlijk relaxen… Dit kan heel goed op de Kaapverdische eilanden. Deze must-see top vijf kun je vinden op het eiland Sal waar het motto luidt: ‘no stress’.

1. Bezoek de mooie stranden van Sal
Het motto ‘no stress’ zie je op meerdere plekken terug op het eiland en voel je als je lekker op het strand ligt. De sfeer is erg ontspannen waardoor je zelf ook automatisch in de ‘no stress’- stand gaat. Het eiland is perfect voor een relax vakantie waar je lekker aan het strand wil liggen. Het zijn prachtige, witte stranden met een blauwe zee. Pas wel op met zwemmen: de golven kunnen hoog zijn! Onder de watersporters is Kaapverdië erg populair. Je kunt er mooi golfsurfen, kitesurfen en suppen.
Wij zaten in het appartementencomplex ‘Porto Antigo’. De appartementen zitten direct aan het strand. Een top locatie met prachtig uitzicht tijdens het ontbijt. Iedere ochtend naar de oceaan kijken met een pannenkoek en cappuccino, daar kan ik wel aan wennen.

2. Bekijk de zoutmijnen van het eiland
Vroeger verdiende het eiland veel geld aan de zoutmijnen. Vandaag de dag niet meer, maar je kunt ze als toerist bezoeken. Je ziet hoe zout wordt gewonnen en je kunt lekker drijven in het zoute water. Het water is bijna net zo zout als het water uit de Dode Zee!

3. Spot walvissen en dolfijnen vanaf een catamaran
Als je zeebenen hebt en goed tegen hoge golven op een boot kan (ik dus niet..), is het super leuk om vanaf het water het eiland te bekijken. Ook kun je walvissen en dolfijnen spotten. Hoe bijzonder is het als je een walvis naast je boot ziet zwemmen?! Het hoogseizoen is in april, dan komen de walvissen naar de kust om te paren. Helaas hebben wij de vissen niet gezien en werd ik misselijk op zee. Maar voor mensen die goed tegen de golven kunnen is het zeker een aanrader. Er wordt ook nog wat Afrikaanse muziek gemaakt door de bemanningsleden. Gezelligheid!

4. Breng een avondje door in Santa Maria
Santa Maria is de voormalige hoofdstad en een super gezellig stadje. In het weekend wordt de straat afgezet en zijn er ’s avonds bandjes op straat. Het is een gezellige sfeer die je niet kan missen als je op Sal bent. Een cocktail drinken onder het genot van een Afrikaanse band.. het ultieme vakantie gevoel!

5. Breng een bezoekje aan Espargos
Espargos is de huidige hoofdstad van Sal. De Afrikaanse cultuur is terug te zien in het dagelijks leven in de hoofdstad. Mensen zijn relaxed, vriendelijk en rustig. Het is leuk om een kijkje te nemen in het stadsleven. Het verschilt zó met de randstad in Nederland… interessant om te zien. Er is ook een hoogtepunt waar je het hele eiland kunt zien. Sal is ongeveer even groot als Texel. Op het hoogtepunt heb je goed overzicht van de verschillende delen van het eiland. Hier wat kiekjes van het straatleven in Espargos:

Dus.. wil je een relax vakantie met toch nog wat uitstapjes? Dan is het eiland Sal echt iets voor jou. Gegarandeerd mooi weer en genoeg te doen!

“Life is better at the beach”, right? Helemaal mee eens! Hier wat foto’s en info van een insider over de strandhuisjes in Zandvoort 🙂

Al voor de tweede wereldoorlog stonden er al huisjes op het strand in Zandvoort. Tijdens de oorlog zijn de huisjes even weggeweest, maar na de bevrijding kwamen zij al weer snel terug. Toentertijd zag het kamperen er heel anders uit als vandaag de dag. Er waren twee gezamenlijke tenten waarin ongeveer 10 tot 20 personen sliepen en waar gekookt werd. Daarna mochten er houten huisjes op het strand komen met zeilen als dak. De mensen bleven steeds langer op het strand wonen. Zo begon de ontwikkeling van de strandhuisjes en het kamp ‘Voorwaarts’.

Hoe gaat het kamperen vandaag de dag?
De laatste ontwikkeling zijn de units. Dit zijn huisjes die je niet meer op- en afbreekt maar in zijn geheel laat neerzetten. De huisjes zijn goed geïsoleerd en kan je naar je eigen smaak inrichten. Je kunt het vergelijken met een zomerhuisje zonder toilet en douche. Zonder deze middelen in het huisje is het toch nog een soort van kamperen.

Wanneer worden de huisjes neergezet?
De huisjes worden neergezet rond april/mei. Het ligt eraan wie er als eerste het strand op mag. Als je als eerste op het strand staat, moet je er ook het eerste weer af eind augustus of begin september. Vroeger kreeg je het huisje als een bouwpakket aangeleverd en moest het plankje voor plankje gebouwd worden. Zwaar, maar het heeft ook wel iets nostalgisch. Als klein meisje hoefde ik niet te bouwen, misschien komt daar mijn nostalgische gevoel vandaan. Als je iedere zomer het huisje zelf moet opbouwen zou ik er misschien anders over denken. Vandaag de dag hoeft er niet meer gesjouwd, getimmerd of geploegd te worden…. Het huisje wordt er gewoon voor je opgezet. Hupaké!

Hoe ziet het eruit?
Er zijn twee rijen, boven en onder. Onder zit je direct aan zee, en boven kijk je boven de onderste rij langs. Je kunt het huisje inrichten naar je eigen smaak. Mijn moeder heeft het huisje een beach-look gegeven. Hè, wat toepasselijk! Wij hebben het zo ingericht dat er zeven personen kunnen blijven slapen. Toch knap in zo’n kleine ruimte.

Waarom is het nou zo fijn?
Het leven speelt zich vooral buiten af. Als het weer het toelaat kunnen de openslaande deuren open en ontbijt je iedere dag met uitzicht op zee. In de ochtend heb je vaak het strand voor jezelf. Dit geeft een heerlijk ontspannend en vakantie-achtig gevoel. Maar ook als het regent heb je een vakantie gevoel. Je bent weg uit het drukke, gehaaste leven en je kunt even genieten van de wissewasjes waar men zich hier druk over maakt: de plek van de parasol, het insmeren met factor 20 of 30, voor het huisje of achter het huisje zitten en wat voor drankje je vandaag gaat drinken.

Mijn familie staat al 26 jaar op het strand. Wij begonnen met een bouwhuisje en hebben nu 15 jaar een unit. In mijn gedachten waren al mijn zomers op het strand onvergetelijk. Zes weken lang zwemmen, spelen in het zand, garnalen vissen, varen en in mijn bikini in het kleine zeetje spelen. De vereniging organiseert allerlei activiteiten zoals zwemtoernooien, voetbal en volleybal toernooien, een kinderstrandfeest en een playbackshow. Het is mijn ‘happy place’ en de plek waar ik altijd ontspannen ben. Ik zou het voor geen goud willen missen!

Hier een lijstje met veelgestelde vragen:

– Kun je er slapen? Jazeker! In het huisje is er ruimte voor slaapplekken. Het leuke van slapen is dat je ’s ochtends en ’s avonds het strand voor jezelf hebt.

– Hoe zit het met stroom? Dit mag je zelf invullen. Wij hebben een zonnepaneel waardoor er telefoons en laptops kunnen worden opgeladen. Ook handig om ’s avonds een lichtje aan te kunnen zetten!

– Kun je er koken? Ja, door middel van gas. Ieder huisje sluit een gasfles aan op het gasfornuis waardoor je lekker je eigen prakkie kan maken.

– Waar gaan de huisjes in de winter heen? De units worden in de winter op verschillende plekken opgeslagen. Ons huisje wordt op een camping neergezet die in de winter niet gebruikt wordt op de boulevard in Zandvoort/Bloemendaal.

En? Al enthousiast geworden!?

De lijst der lijsten, hemelse bestemmingen en een leidraad om reizen te plannen. Ook wel ‘een bucketlist’ genoemd. Welke plekken van deze prachtige wereld wil ik nog zien? Veel plekken heb ik al mogen ontdekken en ik ben van plan dit in de toekomst voort te zetten.  Vaak zeg ik bij heel veel vakantiebestemmingen ‘Ja, super leuk!’. Maar welke bestemmingen staan nou écht om mijn bucketlist? Om voor mezelf op een rijtje te hebben welke bestemmingen ik nou écht graag wil zien de komende jaren heb ik mijn eigen bucketlist gemaakt.

• Het Noorderlicht zien
• Krakau in Polen bezoeken
• Surfen aan de westkust in Frankrijk
• Rondreizen in de Schotse Hooglanden
• Roadtrippen door de Verenigde Staten
• Carnaval vieren in Rio de Janeiro
• Relaxen op Zanzibar
• Het prachtige Nieuw Zeeland bewonderen
• De Niagarawatervallen zien
• Een kanovakantie in Noorwegen
• Een Flamengo show bezoeken in Sevilla
• Roadtrippen door Italië (van Florence naar Napels)
• Wegdromen op de stranden van Mauritius

Heb jij nog meer inspiratie voor mooie reizen? Laat het weten!

Hi allemaal,

Om nog eens na te genieten van onze reis hebben wij een mooie film in elkaar gezet! Een rondleiding door de trein, het prachtige Rusland en beelden van onze slaapplaats in Mongolië.

Klik op de link, geniet en veel plezier!

Klik hier voor de aftermovie

 

 

Ooit zei iemand ‘If European cities were a necklace, Prague would be a diamond among the pearls’. Hier is niks van gelogen… Praag is één van de mooiste steden waar ik ooit ben geweest. Het gevoel dat je terug in de tijd gaat met de faciliteiten van de 21e eeuw. Eeuwen oude gebouwen, historische straatjes en cafés met lekker eten, drinken en geweldige uitzichten. Een stad vol geschiedenis, fijne winkels en ruim aanbod aan horecagelegenheden. Ben je maar een weekend in Praag en wil je toch veel zien? Hier een top zes die je zeker gedaan moet hebben als je in de mooiste stad van Europa bent!

1. De Praagse Burcht

Deze beroemde burcht wordt ook wel ‘Het Praagse Kasteel’ genoemd. De burcht is goed te zien omdat hij op een heuvel ligt. Het prachtige kastelencomplex komt uit de negende eeuw en was o.a. de officiële verblijfplaats van de president van Tsjechië. Hier bevindt zich ook het gouden straatje, wat beroemd is geworden omdat o.a. de schrijver Franz Kafka hier heeft gewoond. Een mooie wandeling naar de burcht toe zorgt voor mooie uitzichten. Eenmaal bij de burcht aangekomen, heb je een geweldig uitzicht over de stad. Zeker de moeite waard dus!

   2. De Karelsbrug

De Karelsbrug is een beroemde brug over de Moldou die de Oude stad en de Praagse burcht met elkaar verbindt. De brug is 516 meter lang en 10 meter breed en komt uit de 14e eeuw. De brug komt aan zijn naam omdat koning Karel de IV de eerste steen legde. De Karelsbrug is alleen toegankelijk voor voetgangers, dus geen last van rijdende en toeterende auto’s! Aan het begin en aan het einde van de brug staan prachtige poortgebouwen. Het feit dat het eeuwenoud is en er zo prachtig uitziet, maakt deze brug een must-see in Praag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

    3. U Krále Brabantského

Bezoek één van de oudste pubs van Praag! Drink een heerlijk Praags biertje in een middeleeuwse sfeer. Houten tafels, serveersters in stijl en een middeleeuws interieur kun je hier vinden. Het bevindt zich onder het Praags kasteel. Feitje! Wist je dat Tsjechen de grootste bierdrinkers ter wereld zijn? Deze pub dat zich in een pittoresk straatje bevindt zorgt voor een unieke middeleeuwse ervaring.

    4. De oude stad van Praag

In dit gedeelte van de stad liggen de meest bekende bezienswaardigheden bij elkaar. Prachtige oude kerken, paleizen en huizen van eeuwen geleden. Op het oude stadsplein kun je de welbekende astronomische klok bewonderen en de prachtige Týnkerk bekijken. Er is genoeg te zien! Tip: bezoek ook ’s avonds het oude stadsplein. De gebouwen zijn dan verlicht wat een romantisch en geweldig beeld geeft. Buiten alle bezienswaardigheden zijn hier ook erg veel restaurantjes en kroegjes waar je wat kunt nuttigen. Vanuit het oude stadsplein kun je een bezoek brengen aan de Joodse wijk. Een mooie wijk met één van de oudste synagoge van Europa en een indrukwekkende begraafplaats.

5. Bezoek de John Lennon muur

Deze muur is een uiting van idealen in de tijd dat dit niet mocht in Praag. Ten tijde van het communisme kwamen mensen naar deze muur om hun gedachten te uiten. Iedere dag werd de muur weer schoongespoten maar dit weerhield de mensen niet van proberen. Nu is het een kleurrijke muur vernoemd naar John Lennon die voor de mensen in Praag stond voor vrijheid, liefde en verbeelding. De tekeningen maakte mij vrolijk en de bandjes die daar spelen zorgen voor een fijne sfeer. De muur ligt in een rustige wijk in het Malá Strana district in Praag. Als je een wandeling door de stad maakt mag je dit plekje eigenlijk niet missen.

    6. Mijn Praag Tours

Ben je in Praag en wil je een toffe Nederlandse tour? Dan is Mijn Praag Tours iets voor jou! Tijdens mijn verblijf hebben wij meerdere tours gedaan met dit geweldige bedrijf. Zij bieden verschillende tours aan, o.a. een tour door de burcht, een bier en wijn tour, een tour door de oude stad, een spook tour en een tour door het Praagse nachtleven. Voor een leuk prijsje ontmoet je nieuwe mensen, heb je een Nederlandse gids en zie je de mooiste plekken van Praag!

 

Hi allemaal!

Eindelijk was het zover: CHINA! Het laatste stuk van ons prachtige reis kon beginnen. Hoewel we een valse start hadden vanwege onze buikjes, mochten we niet klagen. Zoals eerder beschreven deelden wij onze treincoupé met een Argentijns stel. Deze mensen waren ouder dan wij en waren erg lief voor ons. Als wij gingen slapen om even aan te sterken gingen zij even de coupé uit. Voordat zij de coupé verlieten deed de Argentijnse mevrouw het gordijntje nog even dicht zodat het licht niet in onze ogen kwam. Jan kon ook zijn Spaans even goed oefenen. Deze mensen spraken geen Engels, alleen Spaans.

De trein was erg luxe vergeleken met de andere treinen. Er zat airco in, wat heerlijk was. Ook was er een douche, alleen werd deze niet gebruikt. Wij konden ons wel 30 uur redden in deze trein. De gehele rit heeft Shewa veel geslapen en heeft Jan zich vermaakt met puzzelboekjes en een game-boy van zijn broer Kees. Onderweg veranderden de uitzichten langzamerhand weer. Ze werden minder uitgestrekt en meer bergachtig. In de nacht kwamen we aan bij de Chinese grens. Dit betekende dat het onderstel van de trein veranderd moest worden. Dit was een interessante ervaring! De trein wordt in een loods heel langzaam opgetild zodat de onderkant van de trein losgekoppeld kan worden. Vervolgens worden de Mongoolse onderstellen onder de trein weggereden. Dan wordt het Chinese onderstel eronder geplaatst.

Hoewel het interessant was om te zien, zijn we toch gaan slapen. De volgende middag zouden wij op onze bestemming aankomen: Beijing! Na een nacht goed te hebben geslapen voelden wij ons al een stukje beter. We hebben ‘s ochtends nog wat spelletjes gedaan en puzzeltjes gemaakt waarna wij om één uur aankwamen in Beijing.

Op het station waanden wij ons meteen al in een andere wereld. Het station van Beijing is precies zoals de stad zelf: groot, druk en Chinees. Chinees is logisch, want we waren in China, maar toch was dit een enorme verandering voor ons. Van het Chinese schrift konden we helemaal niks maken! (Taxi) chauffeurs mochten niet in de stationshal komen en stonden daarom allemaal buiten. Één van de tientallen chauffeurs stond daar voor ons. Hem vinden bleek nog wel een opgave. Onze chauffeur stond klaar met een bordje met daarop  “Shew” in plaats van “Shewa”.

Hij bracht ons naar ons hotel in een hutong, een traditionele, kronkelende, smalle Chinese zijstraat in hartje Beijing. De jongen die ons incheckten sprak, net zoals de meeste Chinezen die wij gezien hebben, maar matig Engels. Hij probeerde het wel, wat erg vermakelijk (en schattig, volgens Shewa) was.  De rest van de middag stond er niks op ons programma, dus konden we Beijing gaan verkennen. Hierdoor kwamen we meteen onze eerste hindernis tegen. We hadden namelijk honger. In miljoenenstad Beijing waren er tientallen eetgelegenheden op loopafstand, maar alle etalages bestonden enkel uit Chinese tekens.

Na ruim een uur zoeken gingen we eindelijk maar ergens naar binnen, niet wetende wat ons te wachten stond. Binnen stond de volleybalwedstrijd China – Nederland op, want de Olympische Spelen waren nog steeds bezig. Grappig! We kregen allebei een (Chinees) menu voorgeschoteld, waar gelukkig plaatjes bij stonden. Op basis van de plaatjes bestelden we twee gerechten waar we (waarschijnlijk) niet ziek van zouden worden. Wonder boven wonder lukte dit uitstekend. We kregen twee lekkere borden met eten voor ons, tot op de dag van vandaag weten we nog niet precies wat we gegeten hebben.

Hier volgde de tweede hindernis van de Chinese cultuur. We wilden namelijk erg graag eten, maar dit moesten wij voor elkaar zien te krijgen met stokjes. We deden het op onze eigen creatieve manier, maar door een beetje af te kijken bij de andere gasten ging dit eigenlijk best goed. We hadden ook mega honger, dus die stokjes lukte wel. Na het eten zijn we naar de hotelkamer gegaan om bij te komen van de reis. Het klinkt misschien gek, bij komen van een lange reis ‘niks doen’. Toch is het reizen best vermoeiend soms. Helemaal als je nog niet helemaal 100% bent!

Na onze rustige middag zijn we lekker de stad in geweest om iets te gaan eten. Voordat wij dit deden, wilden wij bij de receptie even vragen of er een leuk restaurant in de buurt was. De jongen die ons incheckte stond bij de receptie. Dit werd een uitdaging! En dat was het ook. Nadat wij onze vraag in het Engels hadden gesteld, liet de jongen ons met handen en voeten heel beleefd weten dat hij even iemand ging bellen. Even daarna kregen wij de telefoon in ons handen geduwd. De mevrouw aan de telefoon sprak iets beter Engels waardoor wij haar konden verstaan. Eerst hebben wij met haar overlegd welk restaurant geschikt zou zijn, daarna gaven wij de telefoon weer terug aan de jongen achter de receptie. Hij besprak met de mevrouw aan de telefoon de locatie van het restaurant. Vervolgens hing hij op en liet hij ons op een website zien welke kant wij op moesten. Ook schreef hij op een blaadje de Chinese tekens van het restaurant. Onze zoektocht kon beginnen J Grappig om te beseffen dat ondanks je in een mega internationale stad bent, alsnog soms met handen en voeten moet praten om elkaar te begrijpen. Na een paar keer verkeerd gelopen te zijn kwamen we aan bij het restaurant. Een prima, westerse plek waar je even lekker een spaghetti bolognese kunt eten. SMULLEN MAAR!

De volgende dag werden we vroeg opgehaald door onze chauffeur en tourguide om naar de Verboden Stad en het zomerpaleis te gaan. We hadden veel zin om met een goed Engels sprekende tourguide te praten die ons misschien een beetje wegwijs kon maken in deze grote, machtige stad. Voordat wij vertrokken hadden we zin in een lekker ontbijtje. Eenmaal aangekomen bij het ontbijt was er maar gedekt voor twee personen. Wij begrepen het eigenlijk niet zo goed en gingen maar zitten. De mensen van het ontbijt kwamen brood, thee en koffie brengen. Er stond jam op tafel en dit was ons ontbijt. Toen ik later aan de tourguide vroeg waar men in China mee ontbijt gaf zij als antwoord ‘noodles’. Dit verklaarde het semi-westerse ontbijt wat wij deze morgen kregen. Wij waren ook de enige twee die gebruik maakte van de ontbijtservice.

Na het ontbijt zijn we vertrokken. Op naar de eerste stop van onze dag: het Tiananmen-plein. Dit plein wordt ook wel het plein van de hemelse vrede genoemd. Dit plein is zo groot dat er op het plein  minstens een miljoen mensen samen kunnen komen. Dit leek het geval toen wij aankwamen, wat een mensen! Het leek wel of we op een festival waren beland. Onze tourguide vertelde dat het zo druk was vanwege de vakantie en het weekend. Het plein bevindt zich voor de poort van de keizerlijke stad. Op deze poort hangt een portret van Mao, hij was een Chinese politicus en partijleider. Hij vormde voor een lange tijd het gezicht van de volksrepubliek China. Vandaar dat zijn portret nu nog steeds voor de Verboden Stad hangt, terwijl hij al 40 jaar overleden is. Een grappig feitje; het portret wordt ieder jaar vervangen vanwege de smog in China. Zoveel mensen en auto’s zijn er dus.

Aan het plein bevinden zich belangrijke gebouwen. In het midden van het plein bevindt zich het mausoleum waar Mao opgebaard ligt. De rij die hiervoor stond duurde drie uur. En dit was om half 9 ‘s ochtends! Het is niet toegestaan om stil te staan bij het mausoleum. Iedereen schuifelt als het ware langs de herdenkingsplek. Naast het mausoleum bevindt er zich ook een herdenkingsplek voor de oorlogshelden op het plein.

Ook staat er nog een parlementsgebouw en een museum over de Chinese geschiedenis en revolutie. Al met al een mega interessant plein om te zien! De mensen op het plein vonden ons ook erg interessant. Er wilde meerdere mensen met ons op de foto. Dit is voor even leuk, maar ‘monkey see, monkey do’. Nadat Jan (voor de grap) opperde om er geld voor te vragen (haha) hebben wij het maar afgekapt en zijn we snel doorgelopen de Verboden Stad in.

De Verboden Stad is best wel groot! Het is een langwerpige stad waar vroeger de Chinese keizers en de Ming- en de Qing-dynastie hun rijk bestuurden. Het was dan ook streng verboden voor de normale burger om hier te komen. Er werd gelijk een eind aan je leven gemaakt, om het maar even plat te zeggen. De gebouwen komen uit de 18^e eeuw en hebben allemaal een functie. Om de Verboden Stad is een gracht aangelegd en een muur gebouwd. Met het zand dat hiermee vrij kwam, is er een heuvel gebouwd om de keizerlijke tuinen aan de achterkant.
De Verboden Stad is opgebouwd in een binnen en buitenhof. In het binnenhof woonde de keizer zelf. Het buitenhof werd bewoond door de hofhouding. Dit bestond o.a. uit concubines (vrouwen van de keizer, waren er soms wel 25) en paleiswachten. Al met al woonden er enkele duizenden mensen in de Verboden Stad.

Er is geen boompje te zien in de Verboden Stad. Dit heeft een reden. Om indringers en ninja’s zo snel mogelijk te spotten, hebben ze geen bomen in de Verboden Stad laten groeien zodat de slechteriken zich niet konden verstoppen. De tegels op de grond zijn heel diep en speciaal gemaakt zodat de indringers ook niet vanaf onder de Verboden Stad binnen konden komen. De keizer had verschillende kamers om de eventuele indringers te verwarren in welke kamer hij nou sliep. Veel is gericht op het buitenhouden van indringers.

Het mooie aan de Verboden Stad is dat het heel symbolisch is. Er zijn veel draken, schildpadden en beschermende symbolen. Iedere poort en ingang heeft een speciale ingang voor de keizer. Deze ingang mag echt alleen de keizer gebruiken. Zijn familie mag de ingang naast hem gebruiken en zijn personeel de laatste ingang.

 

Aan de achterkant van de Verboden Stad bevinden zich de tuinen. Dit is een afgesloten gedeelte waar de keizer met zijn vrouwen een rondje kon lopen. Het voldoet wel aan de verwachtingen van een Chinese tuin.

Het was een bijzondere ervaring om een klein, maar belangrijk stukje van de Chinese cultuur mee te krijgen.Wij vervolgden onze weg naar het Zomerpaleis. Officieel was dit het buitenverblijf van de keizer en het is gebouwd rondom een kunstmatig meer, het Kunming-meer. Het bestaat uit prachtige tempels, gangen, paviljoenen en woningen. De schoonheid van de Chinese cultuur was hier zeker in terug te vinden. Oordeel zelf maar.

 

Na het Zomerpaleis hebben we nog even kort een bezoekje gebracht aan het Olympisch stadion in Beijing!

Tijdens onze weg terug van ons interessante dagje stelde de tourguide voor om naar een acrobatische show te gaan. Wij besloten dit te doen. Hé, je bent in China! Waarom niet? Na wat gegeten te hebben bij een lokaal noodles tentje gingen we, niet wetend wat ons precies te wachten stond, op naar het theater. Voordat wij naar binnen gingen, vertelde onze tourguide dat er voor de show een ceremonie plaatsvindt waar wij helemaal niks van zouden snappen, maar de Chinese mensen heel leuk vonden. Wij waren reuze benieuwd. Voordat de show begon kwam er inderdaad een Chinese manier een heleboel vertellen waar wij niks van snapten. Ondertussen staken mensen heel fanatiek hun handen op of begonnen zij heel hard (en staand) te applaudisseren. Het is een rare en grappige gewaarwording als je totaal geen idee hebt waar het over gaat. Achteraf bleek het een ceremonie te zijn om de acrobaten succes en veiligheid te wensen. Hier hoort dan een tekening bij die terplekke gemaakt wordt. Een stukje van deze tekening mag je als bezoeker mee naar huis nemen als je dit aangeeft. Het schijnt ook nog geluk te brengen als je de gehele tekst in je huis hebt hangen. Dit wil je als Chinees dus super graag, en wij als nuchtere Nederlanders konden dit tafereel aanschouwen. Hilarische en erg leuk.

Na de show hebben we weer lekker gegeten. De volgende dag moesten we erg vroeg op om naar ons avontuur naar de Chinese muur te vervolgen. Wij werden om 7 uur al opgehaald. De reden waarom wij zo vroeg weggingen is omdat de spits in Beijing niet te vergelijken is met die in Nederland. Er zijn zoveel auto’s die de stad in en uit moeten. Je rit duurt soms 2 uur langer. Dat is natuurlijk zonde omdat wij maar beperkt aantal dagen hebben! Deze keer zonder tourguide. De chauffeur sprak geen Engels, dus de tourguide van vandaag had ons wel vier keer uitgelegd waar wij hoe laat moesten staan.

De volgende dag na ons westerse ontbijtje (haha) ontmoetten wij de chauffeur op de afgesproken plek. De Chinese muur was zo’n drie uur rijden. De Chinese muur leek in mijn ogen altijd iets onwerkelijks, iets zo groot en ver van mijn bed. Vandaag was dan echt de dag dat wij het wereldwonder gingen aanschouwen. We hadden er heel veel zin in!

Na een ritje in de kabelbaan voldeed het he-le-maal aan onze verwachtingen…………….

We hebben ongeveer drie kilometer gewandeld over de muur (wat voor Shewa voelde als 10). Het was erg warm, dus ondertussen veel water gedronken. We hebben vooral genoten van het uitzicht. Zover je kijkt zie de Chinese muur, dat is echt bizar. Het heeft een totale lengte van 6000 kilometer! Echt ongelofelijk dat dit met de hand is gebouwd. Oorspronkelijk werd de muur gebouwd als verdedigingslinie. Dit is ook nog steeds te zien aan de kanonsgaten in de torens. Sommige plekken zijn nog ongerestaureerd wat zorgt voor een oud historisch gezicht.

Buiten de overweldigende lengte van de muur is de natuur in dit gebied ook prachtig.

We zijn zo’n 3,5 uur op de muur geweest. Met oog op de verkeersdrukte was het tijd om weer richting het hotel te rijden en onze laatste middag/avond in te gaan. Na een lange rit met, helaas, wat file zijn we lekker gaan lunchen in een heel modern café. De eigenaar van dit café had zelf ook te gekke reizen gemaakt. Alle souvenirs had hij in het café gezet. Grappig om met hem een praatje te maken. Hier hebben wij ook kennis gemaakt met een Zweedse man. Hij had een half jaar van zijn sabbatical gehad. Het is altijd inspirerend en mooi om iemand op een bepaald moment en plaats te spreken over zijn/haar belevenissen. Die Zweedse man zien we waarschijnlijk nooit meer, maar toch zal ik het gesprek onthouden.

Het café beviel zo goed dat wij er s’ avonds weer naartoe zijn geweest om ons afscheidsdiner te nuttigen. Het was de laatste avond van deze geweldige reis! We hebben er met onze zwakke maagjes op geproost. Inmiddels zijn we al vier weken verder en is het fotoboek in de maak. Wij kijken terug op een geweldige reis die je niet zo snel weer zal doen. De verschillende culturen, omgevingen, mooie uitzichten en mensen maakten deze reis tot iets onvergetelijks. En ja, wij hebben het 3,5 samen uitgehouden.. Veel mensen vroegen zich af hoe dit is gegaan. Nou, wij kunnen jullie geruststellen hoor. Wij zijn nog lang niet uitgereisd samen!

Bedankt voor het lezen en de reacties!

Liefs Jan en Shewa

Goedemiddag allemaal,

In het verhaal van afgelopen week begaven wij ons in de middle-of-nowhere in centraal Mongolië. Bij de prachtige Orkhon watervallen leerden wij leven als echte Mongoolse nomaden. De volgende dag stond er weer een lange tocht voor de boeg.

Zaterdag 13 augustus legden we dezelfde weg af als de dag ervoor. De Mongoolse zandduinen zouden de eindbestemming van de dag zijn. Voor we daar waren moesten wij eerst opnieuw langs de vele stenen, door de diepe plassen en vooral niet over de weg. Na 70 kilometer en 5 uur rijden bevonden wij ons weer in de beschaafde wereld, in hoeverre dat mogelijk is in Mongolië. De 90 kilometers die volgden gingen een stuk sneller. Onze lunch hebben wij doorgebracht in de prachtige wildernis van Mongolië. We gingen picknicken op een prachtige plek aan een rivier!

Na de lunch zijn we gauw doorgereden. Bij aankomst bij de zandduinen zagen we, zoals je zou verwachten, ongelooflijk veel zand. Dit was niet bijzonder, maar de steppe, die wij ondertussen al voor enkele honderden kilometers hadden gezien, lagen direct naast de duinen. Dit gaf een indrukwekkend beeld; de duinen lijken alsof ze uit het niks komen, maar zijn toch een natuurlijk fenomeen. De Mongoolse zandduinen zijn bijna 300 kilometer lang, afkomstig uit de Gobi woestijn in het zuiden van Mongolië. Nadat we onze spullen in onze Ger hadden gelegd gingen wij de duinen bewonderen met behulp van een bijzonder voertuig: een kameel!

De Mongoolse man die de kamelen kwam brengen had iets vertraging, en toen hij eenmaal bij ons was bleek waarom. Één van de kamelen had net een jonkie gekregen, en moeder had niet het idee om de pasgeboren kameel alleen te laten. Uiteindelijk hadden mama en zoon afscheid genomen en waren wij er klaar voor om een stuk tussen de bulten van de dieren te rijden. De Mongoolse cultuur was duidelijk bij het verdelen van de dieren. Jan moest op de grote mannetjes kameel, en Shewa op de kleinere moeder. Jan kreeg ook een touw in zijn handen gedrukt, waarmee hij Shewa haar kameel (tijdens de reis waren dit Bert en Ernie) meenam. Rijden op een kameel voelt vreemd aan. De dieren ogen nogal traag, en zo voelt het ook als je op een kameel zit. Toen we vanuit de duinen weer met de kamelen richting de Ger liepen zag mama (Ernie) haar kleine weer. Dit maakte zij duidelijk met een oerkreet in Jan zijn oor. Jan schrok zich een ongeluk, Shewa vond dit erg grappig. We waren precies op tijd klaar met de dieren, want achterons zagen wij in de verte al enkele donderwolken.

 

De donderwolken vertraagden onze maaltijd, maar gaven wel een prachtige lichtshow. Toch moesten wij de enorme regenbui even trotseren, omdat de Ger aan de bovenkant dichtgemaakt moest worden. Hier zit normaal een gat, zodat je frisse lucht hebt in je woning. De hoosbui trok snel weer over, zodat wij konden gaan eten. Vandaag  stond er een Mongoolse BBQ op het programma. Samen met de eigenaresse van de Gers had Takkie enorme lappen vlees op de Mongoolse BBQ gegooid. De stukken vlees werden niet gebakken, maar gestoomd. Erg lekker! Samen met de driver en Takkie hebben we deze maaltijd in onze Ger opgegeten. Het was een ‘sharing-diner’ zoals Takkie dit noemde.

 

In deze Ger hadden we helaas geen licht. Dus toen het eenmaal donker werd, zijn we gaan slapen. De volgende dag werden we wakker gemaakt door een koor geiten. De geiten waren van de familie waar wij verbleven en hadden zich s’ nachts verplaatst naar onze Ger. De geiten in de ochtendzon zorgde voor mooie foto’s:

Takkie vertelde ons dat we vandaag nomadenfamilies zouden bezoeken om hun dagelijkse leven te zien. Deels hebben we dit al gezien bij onze verblijven, maar dit zijn toch ‘guest houses’. Het is een familie dat een Ger voor toeristen beschikbaar heeft gesteld. De families die wij vandaag zouden bezoeken waren ‘normale’ families die gewoon aan het werk waren. Voordat we de weg op gingen hebben we nog even een bezoekje gebracht aan de zandduinen. Omdat het de avond ervoor zo regende, hebben we eigenlijk niet de kans gehad om te voet de zandduinen te trotseren. Daar kregen we nu de gelegenheid voor. We waren vroeg in de ochtend waardoor er nog niemand was. 

Eenmaal onderweg vroeg ik aan Takkie of zij de familie waar wij naartoe gingen kende. “Nee”, zei ze op een nonchalante toon. Wij dachten misschien is het wel een kennis van de driver, het zal wel goed zijn. Vervolgens vroeg ik of de familie wist dat wij kwamen. “Nee”, zei Takkie weer op een nonchalante toon. Wij moesten hier best wel om lachen. In Mongolië is het normaal om even aan te waaien en wat paardenmelk te drinken of noodles mee te eten. Zo kwamen we bij een Ger aan die geen paardenmelk had. Takkie liet ons weten weer in te stappen. Dus HUP, naar de volgende Ger. Deze familie had een groep met paarden, dus genoeg paardenmelk. We kwamen bij de Ger binnen en mochten op de beste plek zitten. De familie verwelkomde ons met warme koeienmelk, paardenmelk, cream, droge toast en gedroogde yoghurt. Deze producten horen bij de Mongoolse cultuur. Het was interessant om te zien hoe deze familie in de Ger leefde. Er was een boeddhistisch altaar met foto’s van de familie. Dit is een speciaal plekje in de Ger. Verder liep er een kat die achter de muizen aanzat, stonden er twee bedden en waren de vrouwen van de familie overal bezig met melk. We hebben hier niet zoveel foto’s van gemaakt. Voor die mensen is het hun persoonlijke leven, hun eigen huis. Zij waren al zo gastvrij dat we binnen mochten komen. Om dan overal met een camera rond te snuffelen voelde ook een beetje gek.

Er werd ons verteld dat in deze periode van het jaar de paarden om de twee uur worden gemolken. We werden uitgenodigd om bij dit ritueel aanwezig te zijn. Ondertussen vroeg de gastvrouw of wij wilde blijven voor de lunch. Ze wilde graag handmade noodles voor ons maken. Dit konden wij natuurlijk niet afslaan! Wij gingen bij de paarden kijken, en zij ging voor ons koken.

 

Wat ons opviel is dat de paarden best hard worden aangepakt. De veulens worden erbij gehaald, zij mogen 1 seconde drinken waarna de familie snel gaat melken. De paarden staan best krap bij elkaar de hele dag in de zon. De veulens worden op een rijtje gezet, net een soort kleuterschool voor paarden. Haha.

We waren net één dag te laat om een geboorte van een veulentje te zien. Maar dit was ook een lief gezicht!

 

Tijdens het eten vertelde de familie dat zij een extra Ger aan het bouwen zijn. Dit was ook te zien, want de Ger werd naast hun eigen Ger gebouwd. Hun zoon gaat trouwen. Het is dan normaal dat de man zorgt voor het huis. De inboedel is zorg voor de vrouw. We hebben nog even gekletst over Mongoolse bruiloften. De broer van de gastheer kwam ook nog even langs om een kopje paardenmelk te drinken (wat trouwens erg zuur is!). Één gezellige boel dus. De mannen gingen weer aan het werk en daarna namen we afscheid. Ik had nog wat dropjes over van de heenreis. Deze hebben wij als bedankje aan de familie gegeven. Grappig om te zien dat ze iets eten wat ze helemaal niet kennen. Ze kijken er eerst een beetje verbaasd naar, dan stoppen ze het in hun mond. Ze vonden het smaken naar een medicinaal goedje.

Na 200 kilometer te hebben gereden kwamen we bij onze volgende guest house aan. De rest van de dag hebben we lekker rustig aan gedaan en de omgeving bewonderd. Er waren wat spelende kinderen vlakbij onze Ger.

 

Kleine kinderen hebben geen luier aan. Ze doen hun behoefte daarom ook gewoon overal op de grond. Gelukkig wordt het door moeder wel weggeschept. Nog een klein verschilletje met Nederland, haha.

We zijn alweer aangekomen bij 15 augustus. Op deze dag gingen we het Khustain National Park en Terelj National Park bezoeken.

Het Khustain National Park is een park waar de Przewalskipaarden in het wild leven. Het zijn de enige wilde paarden ter wereld. Hun oorsprong ligt in verschillende landen, waaronder in Nederland! In 1992 zijn de paarden overgebracht van Nederland naar Mongolië. Hier hadden de paarden meer ruimte en kon er een fokprogramma worden opgezet. Er leven 200 paarden in het park samen met nog heel veel andere soorten dieren.

Wij mochten door het park rijden opzoek naar de wilde paarden.  Onderweg vertelde Takkie dat het moeilijk is om de populatie van de paarden te vergroten. De winters zijn in Mongolië erg koud waardoor sommige veulens het niet overleven. Het water bevriest, en als er geen sneeuw ligt hebben de paarden geen water. Ook vertelde zij dat het nog best een opgave kan zijn om de paarden te vinden. Onderweg kwamen wij een auto tegen die vertelde dat ze de paarden niet eens gezien hadden. Na een paar kilometer rijden zagen we in de verte een paar kleine stipjes. We hebben de auto aan de kant gezet en we zijn gaan lopen. Het laatste stukje moesten we erg stil zijn zodat de paarden ons niet zouden horen. Het was gaaf om echte wilde paarden te zien.

Na de wilde paarden gezien te hebben zij we teruggekeerd om onze weg te vervolgen. Onderweg naar het Khustain park kwam Shewa erachter dat ze haar telefoon vergeten was bij het guest house…… Dit was een uur heen en een uur terug rijden. Voor Mongoolse begrippen valt deze afstand gelukkig nog mee. Gauw heen en weer gereden en de telefoon opgehaald. Daarna konden we onze weg vervolgen naar onze laatste bestemming: Terelj National Park! Hiervoor moesten we door de hoofdstad Ulaan Batar rijden. Wat een verschil met het platteland. Met een auto in de stad rijden is één en al chaos. Nutteloos inhalen, onnodig getoeter en veel te hard rijden omschrijft wel een beetje het verkeer. Enfin, snel doorgereden richting Terelj.

Terelj National Park ligt weer in een heel ander soort omgeving. Het is rots en bergachtig. Het ligt in een prachtige vallei zo’n 70 kilometer van Ulaanbatar af. Omdat dit dichtbij is vergeleken met de andere nationale parken, is dit park vrij toeristisch.

 

Het park is prachtig begroeid met dennenbomen en veel groen. Er zijn fascinerende rotsformaties waaronder de welbekende ‘Turtle Rock’. Deze rots was een stukje groter dan die we eerder hadden gezien.

 

Eenmaal aangekomen bij onze Ger hadden we onze spullen even gedumpt waarna wij gingen paardrijden. Paardrijden is zo’n omgeving was ook een mooie ervaring.

 

Na het paardrijden en onze maaltijd in en ‘opperger’, waar wij ons nog over de grootte hebben verbaasd, zijn we House MD gaan kijken. We hadden stroom! Lekker even relaxen dus.

De gesprekken met Takkie tussendoor zijn erg leuk. Wij vroegen haar of er scholen waren in dit gebied. “Nee”, zei ze vol overtuiging. “Ulaanbatar is hier maar 70 kilometer vandaan”. Het verbaasde haar een beetje dat wij dit vroegen. Wij moesten lachen, dit is namelijk ongeveer de afstand tussen Aalsmeer en Amersfoort. In Mongolië dus heel normaal!

De volgende dag was onze laatste dag. Het plan was om na het ontbijt naar Aryapala Monastery te gaan, een grot te bezoeken en een afscheidslunch te nuttigen. Dus zo gingen we, na ons ontbijt een stevige wandeling, op naar een mooie boeddhistische tempel. Met de nadruk op stevig, haha. Het is een bergachtig stuk van Mongolië. Dit zorgde ook wel voor mooie uitzichten onderweg.

 

Eenmaal aangekomen bij de ingang van het Aryapala Monastery kon ons bezoek beginnen. Er stonden onderweg veel borden aan de zijkant van de weg met uitspraken erop. Deze hebben te maken met het boeddhisme. Op een gegeven moment kwamen wij aan bij een rad waar je aan moest draaien. De wijzer stopte dan bij een nummer dat correspondeert met een bepaald bord. Dit was de spreuk die bij je hoorde. Zie hier onze ‘lucky numbers’.

 

Onderweg kom je veel boeddhistische gebruiken tegen. De tempel is bijvoorbeeld in de vorm van een olifant. De trappen zijn de slurf en de uitstekels van de tempel zijn de oren. Op de rotsen in de vallei zijn schilderingen gemaakt van bepaalde goden van het boeddhistische geloof. In de tempel deden wij onze schoenen uit en mochten wij een kijkje nemen in deze bijzonder tempel. Het boeddhisme is een prachtig geloof met veel verhalen en gewoontes. Nadat we gezegend waren door één van de monniken daar hebben we genoten van het uitzicht op de vallei.

Onze weg vervolgde zich naar een grot. Wij wisten niet precies wat we moesten verwachten. Eenmaal aangekomen bleek dat dit een grot was waar ten tijde van het communisme het boeddhisme werd nageleefd. De communisten hadden het boeddhisme verboden. In de grot waren de aanhangers stiekem bezig met het boeddhisme.

Ons laatste stukje in de auto bracht ons naar een Ger die omgetoverd was tot een soort restaurant. Deze mensen maakte ‘dumplings’ voor ons. Dit is bladerdeeg met vlees erin. De dumplings waren alleen wel erg vet. Je kon ze helemaal uitknijpen zoveel vet zat erin. Het smaakte op zich wel oké. Het was onze laatste lunch samen met de driver en Takkie dus we moesten hier toch even van genieten.

Na ons afscheid installeerde wij ons in het hostel. We hadden een privé badkamer en een groot, goed bed. Heerlijk! We zijn gaan lopen door de grote westerse stad waarna we lekker wat gingen eten. De volgende dag zou ik mijn camera mee nemen voor de mooie gebouwen en beelden die we onderweg tegenkwamen. Voldaan en verzadigd gingen wij de nacht in met ons heerlijke zachte bed. Helaas verliep deze nacht anders dan wij hadden gedacht. De Mongoolse gebruiken waren onze buikjes toch iets te veel geworden. De dag erna hebben we niks meer gezien dan alleen maar onze kamermuren en het toilet. We moesten snel beter worden omdat de volgende dag onze trein naar China vertrok waar we ons 30 uur moesten installeren. Tussen de misselijkheidbuien door hebben we veel geslapen. Helaas hebben we niks meegekregen van het uitgebreide ontbijtje wat het hostel voor ons klaar had staan. Ach, je leert elkaar goed kennen op zo’n soort reis. Het hoort er een beetje bij.

Enfin, de dag dat onze trein vertrok moesten we al vroeg klaarstaan. Er was nog even wat onduidelijkheid omdat de trein een uur later vertrok. Dit hebben we gecommuniceerd met onze reisorganisatie YourPlanet in Nederland die dit goed hebben opgelost. Met onze zwakke lichaampjes hebben we de trein zonder wc-onderbreking weten te halen. YES!

We deelden onze coupé met twee Argentijnse mensen die heel lief voor ons waren. Over deze avonturen lezen jullie in het volgende blog meer! Dan is China aan de beurt. Dit is ons laatste stukje van deze geweldige, bijzondere reis.

Liefs, Jan en Shewa

Hoi allemaal, daar zijn we weer!

Na prachtige dagen in de wildernis van Mongolië zijn we in de hoofdstad Ulaan bataar aangekomen. Laten we maar meteen beginnen, want we hebben erg veel meegemaakt.  Het is zoveel dat we besloten hebben het over meerdere blogs te verdelen. In deze blog lezen jullie alles over onze reis naar Mongolië toe  en de eerste twee dagen.

De reis

Dinsdag 9 augustus vertrokken wij ’s ochtends vanaf het Baikalmeer naar Irkutsk om ’s avonds de trein te pakken richting Mongolië. In Irkutsk hebben we het heel rustig aan gedaan. We hebben wat koffie gedronken, wat souvenirtjes gekocht en de tijd uitgezeten. ’s Avonds stapten wij de trein in voor een reis van ongeveer 32 uur. Een eitje vergeleken met de vier dagen die we gehad hadden. Deze rit deelden wij onze coupé met anderen. Het is toch altijd even afwachten wie er in je coupé zitten, maar wij hadden geluk! Het was een stel uit Oostenrijk van ongeveer onze leeftijd. We hebben lekker gekletst, een nieuw spelletje van ze geleerd (the game without a name) en nummers uitgewisseld. Het is erg makkelijk contact maken als je allemaal met hetzelfde avontuur bezig bent. Erg leuk om mee te maken.

We gingen van Rusland naar Mongolië, dus daar hoort een grenscontrole bij. Een beruchte, zo hadden wij gehoord. Lang wachten, weinig actie en autoritaire Russen zouden in ons vooruitzicht liggen. Wij hadden ons dus al lichtelijk voorbereid. De waarschuwingen kwamen uit. We moesten twee uur wachten op niks, toen weer 10 minuten rijden, om vervolgens weer 2 uur te stoppen. Wat de Russen en Mongolen in die uren gedaan hebben, weet eigenlijk niemand. Op het moment dat we Rusland uit reden waren we vier uur en drie controles verder. De tassen werden gecontroleerd en de paspoorten ook twee keer.  De politie is erg streng en autoritair. Dit was ook wel te zien aan hun uiterlijk. De baas van de ploeg liep als een legercommandant heen en weer over de gang, iets wat ons nogal melig maakte.

Tijdens een van de stops zagen we mensen naar buiten gaan. Dit verraste ons omdat we dachten dat dit niet mocht. Enfin, wij gingen ook even een luchtje scheppen om naar het toilet te gaan. Toiletten worden in de namelijk afgesloten als we stil komen te staan. We renden door de regen, gingen plassen en snel weer terug. Op het moment dat we weer terug de trein in wilden, werd de deur voor ons neus dicht gedaan! ‘Njet, njet’, zei de provodnika. Buiten stormde en waaide het, het was erg koud. Daar stonden we dan buiten in de regen samen met nog andere wagon genoten te kijken hoe onze trein wegreed! Niemand snapte er iets van. Er was ook niks wat we konden doen. Op onze slippers door de regen zijn we maar gaan schuilen in een gebouw bij de grens. Hier was de Mongoolse dame die daar werkte niet zo blij mee. Ze vertelde ons om weg te gaan. We besloten maar te wachten op het bordeel van het gebouwtje. Toen we daar eenmaal stonden, moesten we ook best heel erg lachen. Het was een bizarre situatie, in een bizar gezelschap, zonder enig idee wat er ging gebeuren. Samen met enkele Engelsen en Spanjaarden waren we maar al te blij dat we in ieder geval onze paspoorten bij ons hadden, maar wisten we zelf ook niet wat we moesten doen. De boze Mongoolse dame sprak gebrekkig (lees: geen) Engels en leek ons meer uit te lachen. Er werden slechte grappen gemaakt en de sfeer zat er, wonder boven wonder, nog steeds goed in. Maar toch, waar was onze trein?

Na tien minuten kwam de trein gelukkig weer aanrijden. Wij gingen juichend en joelend gauw naar binnen. We zijn tijdens geen van de andere stops nog naar buiten gegaan, haha! Uiteindelijk bleek dat de trein meerdere coupés moest vastmaken aan de trein. Hier heeft de trein de ruimte voor nodig dus rijdt hij een stuk door. Het gebeurde namelijk nogmaals toen we wel droog en veilig in de trein zaten.

Na opnieuw heeeeel lang wachten begon de trein weer te rijden. Dat was fijn! Je zag dat we het Russische land verlieten en het Mongoolse land binnen kwamen door allerlei afzettingen, hekken en belangrijke borden. Helaas stopte de trein opnieuw. De Mongoolse grens mocht ons ook nog twee keer controleren. De Mongoolse mensen hadden een vriendelijkere uitstraling dan de Russische mensen. Dit maakte het geheel wel gemoedelijker. Ook bij de Mongoolse grens controleerden de mensen onze paspoorten en backpacks.

Na weer enkele uren wachten mochten we doorrijden, en bovenal eindelijk lekker slapen. Het was een korte nacht, de volgende ochtend waren we om 7:00 in Ulaan bataar. Vanwege de tijdverschillen is het soms moeilijk voor onze lichamen om het allemaal bij te houden.

Er stond keurig een chauffeur op ons te wachten. Hij bracht ons naar een guesthouse waar we even konden douchen. Hier hebben we even ontbeten en spraken we enkele andere reizigers. We kletsten met een Australiër, de reisleider en zelfs nog een Nederlands meisje! Altijd leuk, even een beetje Holland op een vreemde plek. Om 9:00 begon onze tour. We ontmoeten onze tourguide en driver voor vijf dagen. Achteraf gezien wisten we eigenlijk helemaal niet zo goed wat ons te wachten stond. Om de mooie dagen te omschrijven heb ik het opgedeeld in vijf dagen.

Dag 1
Onze tourguide heet Takki en onze driver heet gewoon ‘driver’. Over de juistheid van deze namen kan getwijfeld worden, aangezien we het zelf ook niet echt meer weten. We stapten in een erg grote shiny auto. Het leek wel een soort Jeep. Het was erg luxe en het zat lekker. Takki vertelde ons dat het schema ietwat was omgegooid. Dit was uiteindelijk prima en werkte alleen maar in ons voordeel. Eenmaal onderweg vertelde Takki ons dat we naar een klooster en een boeddhistische tempel in een belangrijke stad uit het Mongoolse verleden zouden gaan. We vertrokken in westelijke richting uit de Mongoolse hoofdstad richting Kharhorin, de hoofdstad van het Mongoolse rijk van Genghis Khan (leider van rijk ter grootte van het moderne Azië). De eerste 150 km zagen we helemaal niks. Met open mond keken we naar de prachtige weg.

Het waren uitgestrekte landen met heuvels, kudden paarden, geiten, Ger’s (dit is de tent waar nomaden in wonen) en koeien. Na 150 km kwamen we een tankstation tegen met een klein restaurantje waar we onze eerste Mongoolse lunch op hebben gegeten. Na zo een lange tocht moest de wc ook even bezocht worden. Dit was een gat in de grond. Hier konden we toen nog om lachen, nu zijn we verbaasd als we een toilet zien.

Ons toilet

Na deze lunch hadden we nog 200 km te gaan voor we aankwamen in Kharhorin. De wegen werden steeds slechter. Op een gegeven moment zei Takki: ‘Mongolian highway’, terwijl de driver een zandweg op draaide. We dachten dat ze een grapje maakte, maar niets bleek minder waar: we reden naast de asfalt weg, omdat die ‘gerenoveerd’ zou worden. De kracht van de natuur was echt adembenemend, zelfs na 350 kilometer verveelde deze totaal niet.

7 uur en 350 kilometer later waren we er dan: de hoofdstad van het oude Mongoolse rijk. We hebben een museum bezocht over de archeologische bevindingen van Kharhorin. In de 21^e eeuw zijn er verschillende opgravingen geweest die veel hebben betekend voor de Mongoolse geschiedenis. Uit de opgravingen hadden de archeologen een machete gemaakt van de stad 500 jaar geleden. Het enige wat hier nu nog duidelijk van te zien is, is het Erdene Zuu klooster.

Het klooster was omringd door indrukwekkende muren. Binnen vond je naast het klooster ook nog een Boeddhistische tempel. In Mongolië geloven veel (volgens Takki nog atlijd +/- 70%) in het Boeddhisme. De tempel zelf was mooi, maar vooral de omgeving (de gebouwen en de tuinen) vonden wij indrukwekkend.

Na een lange dag gingen wij naar onze eerste verblijfplaats. Wij maakten kennis met de Mongoolse ger. Takki vertelde ons dat er drie miljoen mensen in Mongolië leven. 1,5 miljoen mensen wonen in de hoofdstad Ulaan bataar. De rest van de mensen heeft zich verspreid over ‘the country-side’ van Mongolië. Zij leven voornamelijk in Ger’s. Dit zijn tenten die makkelijk zijn op te zetten en af te breken, en kosten weinig geld. Dit is nodig voor het nomadenleven, omdat de verblijfplek in de winter en zomer anders is en de nomaden een minimaal inkomen hebben. De nomaden hebben geen stromend water en beperkt elektriciteit. In deze Ger hadden wij wel stroom, Takki waarschuwde ons om onze elektra op te laden, want dit was waarschijnlijk de laatste keer deze week waarin dat zou kunnen.

In de winter kan het in Mongolië -40 graden worden. Wij vonden het moeilijk voor te stellen dat je dan in zo’n ‘simpel’ tentje slaapt, want wij hadden het al aardig koud. Wij genoten van de prachtige uitzichten en gingen voldaan slapen na een indrukwekkende eerste dag Mongolië.

Dag 2
’s Ochtends kregen wij een heerlijk ontbijtje van Takki bestaande uit een eitje, een worstje en (droog) brood. Voordat we onze volgende 110 km over onverhard wegdek zouden beginnen gingen wij volgens goed geloof langs de plaatselijke Turtle Rock van Kharhorin. Mongoolse mensen zijn intens bijgelovig. Veel van deze bijgeloven stammen af uit het Boeddhisme. Bij de Turtle rock breng je respect aan de schildpad, zodat hij jou een veilige reis bezorgt. Een schildpad staat symbool voor de kracht die je nodig hebt voor een (lange) reis vanwege zijn lange levensduur en zijn sterke schild. Bij een grote stad als Kharhorin stond er bij elke grote uitgang (4, 1 in elk van de windrichtingen) een kleine Turtle. De grote versie zouden wij later deze week bewonderen. We liepen drie rondjes om het standbeeld bij de kleine schildpad heen zodat we een veilige reis zouden hebben. Ondanks dat Jan er niet helemaal in geloofde hebben we zelfs nog drie steentjes richting het standbeeld gegooid om de traditie te eren.

Vanaf de schildpad hadden we een prachtig uitzicht over de voormalige hoofdstad van Mongolië.

Met een veilige reis in het vooruitzicht gingen wij richting de Orkhon watervallen. De eerste veertig kilometer gingen over de matige, met gaten bezaaide, snelwegen van Mongolië. Daarna moesten we 70 kilometer door het zand, het gras en de modder. Het is hier namelijk regenseizoen en het had drie dagen eerder (de dag voordat wij aankwamen, YES) flink geregend en dit was te zien. Naarmate de omgeving meer steen liet zien besloten de driver en Takki de krachten te bundelen met twee andere groepen die richting de watervallen gingen. We haalden de groepen bij terwijl zij aan het picknicken waren. Hier had ik weer even de tijd om enkele prachtige plaatjes van de omgeving te schieten.

Enkele kilometers verder kwamen wij door het Orkhon national park (niet de plaats, helaas, met de watervallen). De omgeving werd alleen maar mooier. Ook verschillende diersoorten zorgden voor adembenemende foto’s.

Het was maar goed ook dat de verschillende groepen toeristen op elkaar gewacht hadden. Enkele kilometers later kwamen wij langs een enorme modderpoel, waar de nodige auto’s strandden. Onze bolide kwam er gemakkelijk doorheen, maar de hulp die wij konden bieden werd gewaardeerd.

Toen wij ’s avonds rond 1700 alle stenen, modderpoelen en zandweggetjes overleefd hadden kwamen wij bij de mooiste slaapplaats van de week: een Ger bij de Orkhon watervallen.

 We sliepen nu echt in de middle of nowhere. 70 kilometer over onverharde wegen kostten ons 5 uur rijden, maar dit zorgde voor een unieke ervaring. Geen elektriciteitsmast te zien, maar enkel tientallen dieren (o.a. jakken, koeien, geiten, paarden en roofvogels) betoverden ons beeld. Een klein geitje kwam ons gedag zeggen.

Hier hadden de nomaden wèl stromend water in de buurt, maar hier konden ze echter niet van drinken. De watervallen lagen op 100 meter van onze slaapplaats en waren schitterend.

’s Avonds kregen wij weer een prakkie van Takkie (Shewa lacht nu nog steeds om deze hilarische one-liner): aardappelen, groente en vlees met een Mongoolse schwung. In onze primitieve Ger gingen wij slapen op een primitief bed. Het leek net alsof we op een houten plank sliepen, o-nee, dit deden we ook (Jan vond deze woordspeling weer erg leuk).

                                                                                         Een prakkie van takkie

We gaan nu even genieten van een heerlijke Chinese maaltijd en laten jullie snel meer weten over onze Mongoolse avonturen.

Liefs van Jan en Shewa

Hi allemaal!

Na onze lange treinreis is het heerlijk om in de ‘Russische rivièra’ even tot rust te komen. Dit is hoe men het Baikalmeer noemen. Ook noemen ze het ‘één van de zeven wonderen van Rusland’. Het doet zijn naam eer aan! Het Baikalmeer is een meer in het zuiden van Siberië en wordt door bergen omringd. De lengte is rond de 640km en de grootste breedte net geen 80km. Dit geeft een oppervlakte van 31.500km2 (dit is net zo groot als België). Het Baikalmeer is het grootste zoetwatermeer van de wereld en staat hierom op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO. Berekend is dat het meer zoveel zoet water bevat dat het de gehele wereldbevolking voor dertig jaar zou kunnen voorzien van drinkwater. Dat is wel echt heel erg groot!

De eerste dag hebben we erg rustig aan gedaan. We hebben ons opgefrist en een douche na vier dagen trein was erg welkom. Jan is nog even gaan hardlopen voor hij onder de douche sprong. Een prachtige omgeving, zei hij. Dat het prachtig was hebben we gezien. Na het opfrissen wilden we gaan lunchen. We waren best lui, dus we wilden niet zo ver lopen. Het eerste beste restaurantje zijn we binnen gegaan. Achteraf was dit niet zo’n goede keuze.. De ober was ver te zoeken, de kippensoep smaakte naar water en de salade was vliegen aan het vangen.  Zelf had ik last  van mijn buik dus gingen we na de lunch gauw weer naar de kamer. Jan heeft lekker uitgerust en ik heb twee uur geslapen. Mijn buik deed weer een beetje normaal, dus we zijn naar een restaurant gegaan om lekker uitgebreid te eten. Na onze lunch zagen wij dit wel zitten. We hebben vis gegeten dat uit het meer kwam, erg lekker. Eenmaal in de kamer nog even een aflevering House MD gekeken. Daara gingen we heerlijk slapen. Al met al een perfecte dag om even op krachten te komen.

De volgende dag sliepen we tot 11 uur! Dit hadden we blijkbaar nodig 🙂 Onze planning was om vandaag naar een uitkijkpunt op één van de bergen te gaan. Toen we naar een lekker ontbijtje naar het meer liepen, leek het wel een spookstad. Er was heel veel mist boven het meer.

Je kon eigenlijk helemaal niks zien. Jammer dachten we, daar gaat ons uitzicht! We hebben eerst een uur naar het beginpunt van de berg gelopen. Daarna zijn we omhoog gelopen. Op 250 meter wilden we met de skilift omhoog gaan. Omdat het maandag was zou de skilift pas om 16:00uur open gaan. Dit wisten we pas toen we de berg al hadden beklommen. Het was op dat moment 14:00uur… balen! We hadden toch besloten te wachten omdat we erg benieuwd waren naar het uitzicht. Er kwamen bussen aan met Engelsen en Amerikanen op leeftijd. Deze mensen zouden ook moeten wachten. Tot onze verbazing begonnen de skiliften te lopen. We konden omhoog! Dit scheelden ons wachten. Eenmaal boven was het uitzicht adembenemend. Het is zo groen en groot!

In de skilift hebben we de selfiestick die we van Marlouke hebben gekregen even gebruikt 🙂 Zie hieronder het resultaat.

Deze twee dagen aan het Baikalmeer hebben we goed uit kunnen rusten. Net werd het schrijven van dit blog onderbroken door het heerlijke avondmaal waar wij last-minute nog even aan mee konden doen. De mensen in het chalet waar wij verblijven zijn erg aardig. Ze zijn betrokken en doen erg veel moeite! Mocht er ooit iemand naar het Baikalmeer op vakantie gaan, raad ik het ‘Chalet Baikal’ zeker aan.

Na 13,8 kilometer te hebben gelopen ben ik toch best wel weer moe. Vanavond weer een beetje op tijd slapen en morgen opweg naar Irkutsk. Dit is een stadje vlakbij het Baikalmeer. Hier zijn we één dag. Morgenavond gaan we met de trein naar Ulaanbaatar en gaat ons avontuur in Mongolië beginnen. De treinreis duurt 32 uur. Ook in Mongolië zullen we een week geen internet hebben. Tot snel!!

Liefs van Jan en Shewa